Word je je op een gegeven moment bewust dat je alleen nog maar aan het schreeuwen bent tegen je kinderen en ben je alleen nog maar bezig je eigen wil op te leggen?
Ik werd me hiervan bewust en dat kwam hard binnen!
Ik vroeg mezelf toen af: waardeer ik mijn kinderen nog voor wie ze eigenlijk zijn? Ben ik nog wel verbonden met mijn kind? Heb ik nog plezier aan/met mijn kinderen?
Natuurlijk wil ik me verbonden voelen met mijn kinderen, natuurlijk wil ik weer plezier aan ze beleven!
Ik werd me bewust van de essentie en verantwoording van deze rol. Namelijk: wat geef je ze als ouder mee, zodat ze hun leven als een gelukkig, verantwoordelijk en autonoom persoon kunnen voortzetten ?
We hebben als ouder een rol: onze kinderen begeleiden naar autonomie. Ze begeleiden naar het ontwikkelen van een eigen identiteit. In deze rol gaat het niet om ons, maar om onze kinderen. Hiermee wil ik zeggen dat we als ouder niet moeten proberen om onze wil op te leggen; dit werkt averechts. In onze opvoeding en communicatie met onze kinderen dienen we eerlijk en oprecht te zijn. Kinderen zullen eerder verborgen emoties oppikken die in ons omgaan, dan hetgeen we tegen ze zeggen.
Als jezelf als persoon en in de rol als ouder in lijn bent met je waarden en normen en weet wat je wilt (alle snaren zijn gestemd) zal je kind dit aanvoelen en er ontstaat een verbinding.
Het is als =een muziekinstrument; als het instrument (jij als ouder) goed gestemd is, speelt het mooie klanken. Speel je samen met een orkest (gezin) dan onstaat er een symphonie/ harmonie.
Comments